Ruiny kościoła w Trzęsaczu, a właściwie już jego południowa ściana to przykład abrazji, czyli erozji, w tym przypadku podmywania i niszczenia przez Morze Bałtyckie klifu w Trzęsaczu. Zjawisko to zaobserwowano już w 1750 roku, kiedy to do krawędzi klifu od świątyni pozostało już tylko 58 metrów, kiedy jeszcze w XV wieku odległość ta wynosiła prawie 2 kilometry. Już wtedy próbowano na miarę ówczesnych możliwości powstrzymać ten proces Jednak od tej pory odległość ta z roku na rok zmniejszała się o kilka metrów. W 1868 roku do brzegu klifu pozostał już tylko metr, mimo to w kościele nadal odbywały się nabożeństwa. Zaniechano ich dopiero w 1874 roku, a od 1901 roku morze zaczęło pochłaniać świątynię. Ostatnie osunięcie miało miejsce w 1994 roku, kiedy to runęła w dół połowa południowej ściany. Ostatnie prace nad umocnieniem klifu i zachowaniem resztki południowej ściany miało miejsce w latach 2001 – 2002. Pozostaje mieć nadzieję, że proces zostanie powstrzymany i 12 metrowa ściana, o wysokości 6 metrów pozostanie atrakcją Trzęsacza na dłużej. Tutejszy kościół pw. św. Mikołaja został wybudowany na przełomie XIV i XV wieku w stylu gotyckim. W 1658 r. świątynię odremontowano oraz wyposażono w renesansowe i barokowe elementy. W czasie wojny siedmioletniej wnętrze kościoła rozgrabili Rosjanie, a jak by tego było mało w latach 1760 oraz 1818 drewniana wieża kościelna była niszczona przez uderzające w nią pioruny. Od 1750 roku zaczęto walczyć ze zjawiskiem wspomnianej abrazji, która jednak po latach przyniosła kres świątyni.
GPS: 54.07776, 14.99292
